Een suprasysteem (“supra” betekent “boven”, “bijzonder”, “extra”, “in hoge mate” en “in zeer hoge graad”) is een geïntegreerde, gecoördineerde en gestructureerde verzameling subsystemen. Jouw lichaam is een suprasysteem, met alle verschillende soorten cellen die organen, bloed, botten, spieren, huid en hersenen vormen, die in harmonie met elkaar samenwerken om een organische entiteit op te leveren die heel goed kan overleven en voortplanten. De kosmos is een suprasysteem waarin planeten, kometen, zonnestelsels, stof, plasma, straling, sterren en sterrenstelsels zich bewegen, groeperen, clusteren en rondkrioelen volgens de universele natuurkundewetten van zwaartekracht en kwantummechanica (Sagan, 2013).

Het suprasysteem waar wij het over hebben in De mens als grens, is de planeet aarde met haar atmosfeer, haar oceanen, zeeën en rivieren, haar vlakland, heuvels en bergen. Ze wordt bevolkt door acht miljard menselijke individuen die groeperen, clusteren en rondkrioelen in groepen en samenlevingen in tweehonderd landen. Met zijn allen hebben we inmiddels een destructieve invloed op de balans van het gehele suprasysteem. De voetafdruk van de menselijke beschaving valt niet meer te negeren en economie overtroeft ecologie.

Het suprasysteem Moeder Aarde is daar overigens volstrekt onverschillig over. Ons lot interesseert haar helemaal niets. Het is een misvatting om te stellen “dat wij de aarde vernietigen”. Wij vernietigen onszelf of de aarde vernietigt ons. Alleen de kosmos kan onze planeet vernietigen (met een beetje hulp van de zon). Mochten we over een miljard jaar, als de zon te heet is geworden en onze oceanen beginnen te verdampen, nog op haar oppervlakte rondkrioelen, dan is dat “jammer maar helaas” voor ons (Whitehouse, 2006).