Als we beginnen te krabben aan de buitenkant van onze samenwerkingsverbanden, wat lekt er dan naar buiten over de medewerkerstevredenheid, de slagingskans van projecten, de verwerking van kennis en informatie, de werk/privé-balans en het vermogen om in oplossingen te denken?

• Onderzoeken naar medewerkerstevredenheid blijven hardnekkig hangen rond rapportcijfer zeven.

• Twee derde van alle projecten mislukt.

• We lijden aan chronische informatieoverload.

• Stress en burn-out knagen aan ons levensgeluk.

• We klagen ons een ongeluk.

Als er werkelijk zoiets zou bestaan als een continuous improvement cycle, zouden we ons met zijn allen al lang en breed in de optimaliteitshemel bevinden en zingend en dansend de zonnige horizon tegemoet gaan. Hedendaagse organisaties lopen echter tegen een mysterieuze grens aan als het gaat om leiderschap, management, communicatie en verandering. Ik noem dat de samenwerkingsbarrière en deze kan als volgt worden samengevat:

Ondanks alle wetenschappelijke kennis over samenwerken,
communiceren, leiden, managen en veranderen, slagen we er
maar niet in om een duurzame transformatie naar de status
“hoogvolwassen organisatie” door te maken.

Ergo: de hoogvolwassen organisatie bestaat niet

Dat leidt tot een logische gevolgtrekking en die noem ik de samenwerkingsparadox:

We werken samen om te falen.

We lopen met onze systemen, processen, procedures en protocollen in onze organisaties, bedrijven, ondernemingen, coöperaties en multinationals blijkbaar tegen een samenwerkingsmuur op, terwijl we doen alsof deze niet bestaat. Windowdressing is een sterk verdovingsmiddel en het is helemaal niet zo moeilijk – soms lijkt het wel een specialiteit – om onszelf voor de gek te houden.