De beschavingsbarrière kan als volgt worden samengevat:

Ondanks alle wetenschappelijke kennis over door mensen veroorzaakte klimaatverandering slagen we er niet in om dit ongemakkelijke, complexe, allesomvattende probleem op mondiaal niveau aan te pakken en de uitstoot van broeikasgassen duurzaam te verminderen.

Ergo: de hoogvolwassen beschaving bestaat niet.

Dat leidt tot een logische gevolgtrekking en die noem ik de bestaansparadox:

We leven om uit te sterven.

Als we zo goed zijn in mondiale samenwerking, waarom blijft de oppervlaktetemperatuur dan stijgen? Wat is de zin van overleven als we tegelijkertijd onze leefomgeving vernietigen? Hebben onze technologie, onze hoog-intelligente systemen, processen, procedures en protocollen, nog wel toegevoegde waarde als we deze niet massaal inzetten om het tij te keren? Zijn deze fundamenteel tegengestelde krachten onvermijdelijk of is er nog hoop en kan de beschavingsbarrière worden doorbroken waarmee de bestaansparadox wordt opgelost?

De oplossingen voor onze dilemma’s, barrières en paradoxen liggen nog steeds binnen handbereik. We moeten echter bijzonder waakzaam zijn. Want onze grote problemen, de diepere oorzaken en de onvermijdelijke gevolgen van ons collectieve gedrag zijn zó veelomvattend, dat we het risico lopen snel weer terug te vallen naar onze dagelijkse beslommeringen op supralokaal niveau. Dat doen we tenslotte als Homo sapiens al driehonderdduizend jaar en we lijken niet anders te kunnen. We zullen die hinderlijke gewoonte echter snel moeten doorbreken, wil de mensheid zich niet frontaal geconfronteerd zien met de destructieve en potentieel desastreuze gevolgen van haar eigen modus operandi.